Voordat ik iets zal vertellen hoe het is om een Ironman te doen, wil ik eerst iedereen bedanken voor alle mooie smsjes, appjes, mailtjes, Facebook- en Twitterberichtjes. Ik vind het echt stoer dat zoveel mensen er iets van meegekregen hebben of het zelfs via livetiming hebben gevolgd. Was het met racen maar zo (grapje)! Omdat ik al zo’n 8 maanden met deze wedstrijd bezig was realiseer je soms niet meer dat het toch wel heel speciaal is om deel te nemen.
Wereldwijd heb ik veel autosportevenementen meegemaakt, maar de sfeer die in de stad hing vandaag was ook erg bijzonder. Volgens de organisatie waren er zo’n 200.000 bezoekers. Nu zal dat net zoals bij de meeste evenementen een tikkeltje overdreven worden, maar het was wel druk, heel druk. Bij het onderdeel zwemmen dat vanaf 7.00 uur in etappes begon stonden er al duizenden mensen langs het water en dat werden er alleen maar meer tijdens het fietsen. Bij het hardlopen was het echt bizar om te zien hoeveel mensen er langs de kant stonden, maar wel prettig. Iedereen is voor iedereen, dus als je denkt aan opgeven doe je het sowieso niet om de toeschouwers niet teleur te stellen.
Het doet wel wat met je lichaam zo’n dag sporten. Na de Ironman woog ik 75kg terwijl ik normaal tegen de 80kg weeg (jaja, 10 jaar geleden was het 94, ik weet het) terwijl ik de hele dag alleen maar met voeding ben bezig geweest en zo’n 4000kcal naar binnen heb moeten werken om te kunnen blijven functioneren. Helemaal helder nadenken kun je na de Ironman ook niet meer en de spierpijn sluipt er met de minuut meer en meer in. Maar dat alles staat nog niet in verhouding met de mentale en fysieke pijn tijdens de race. Het zwemmen en fietsen ging buitengewoon gemakkelijk en de eerste kilometers rennen ook, maar daarna kwam de spreekwoordelijke man met de hamer. Na 7 kilometer wilde ik echt opgeven omdat ik geen idee had hoe ik de volgende 35 moest doorkomen. De tijd van de marathon was dan ook niet naar tevredenheid, maar de andere onderdelen hebben dat ruimschoots gecompenseerd. Doel was 12 uur, het werden 11 uur en 12 minuten. Zeker de laatste 10 kilometer heb ik me er echt doorheen moeten worstelen. Ik had halverwege het lopen al kramp in mijn kuiten en kreeg dat ineens ook in mijn arm (?). Denk dat ik toch een klein tekortje aan nuttige voedingsstoffen in mijn lichaam had. Alle pijn is wel voor een moment vergeten als je de Victory Lane van Ironman gaat betreden om te finishen. Duizenden mensen staan te juichen en die finishstreep wilde ik al ruim 11 uur zo graag zien. En gek genoeg roept dat emoties op, heel veel emoties. Al die maanden training voor dit moment, het volbrengen van een Ironman. Ik kan niet anders zeggen dat ik er best trots op ben, een jaar geleden wist ik werkelijk niet of ik hiertoe in staat zou zijn.
Natuurlijk kreeg ik al meteen de vraag of ik het nog een keer zal gaan doen. Tijdens het lopen heb ik de Ironman afgezworen en vervloekt. Nooit meer, 100%. Maar de finish heeft een hoop goed gemaakt en naarmate het langer geleden wordt vergeet je al snel de pijn en ellende van tijdens de race (de spierpijn van nu niet overigens). Ik heb nog niet besloten, want de Ironman was niet alleen vandaag, maar al de laatste 8 maanden. En dat was ook zwaar!
Nogmaals dank voor al jullie support.
Groet,
Sebastiaan
PS. Marjolein & Geeske, bedankt voor alle foto’s en de live aanmoedigingen. Het is toch een stuk leuker jullie langs het parcours te spotten in plaats van een Deen die je toch niet verstaat.
