Door heftige regenval was Petit Le Mans dit jaar een zeer lastige race. Onze snelheid was prima, maar helaas verloren we veel terrein toen mijn teamgenoot Ben Keating in de muur belandde.
Tijdens de trainingen waren we zowel op een droge baan als op een nat circuit steeds voorin te vinden. Dus keken we de race met vertrouwen tegemoet. Vooraf was wel al duidelijk dat het weer enorm slecht ging worden. Er was een orkaan voor de oostkust van Amerika en wij hadden door uitwaaiers daarvan veel regen.
Iedereen had het moeilijk om op de baan te blijven. Op sommige plekken lagen er diepe plassen op het circuit en gingen de auto’s letterlijk drijven. Zo kwam mijn teamgenoot Ben Keating helaas al in de tweede ronde van de race in de muur. Het team wist de auto snel te maken, maar we lagen te ver achter om enige rol van betekenis te spelen. Daarna zijn we wel netjes op de baan gebleven en aan de finish gekomen. Uiteindelijk is de race een keer stilgelegd en ook meer dan 2 uur eerder afgevlagd. Jammer dus, want racen was vaak echt geen pretje. Het zicht was minimaal, waardoor je soms niet eens wist waar het circuit lag. En dat met snelheden van 250km/u.
Het seizoen in Amerika zit erop en daar gaan we ons nu voorbereiden op 2016. Onze eerste race is alweer in januari en we zullen tot die tijd een intensief test programma op gaan starten. Mijn seizoen zit er nog niet op. Ik kom komend weekend in actie op het circuit van Zandvoort tijdens de Blancpain Sprint Series met een Ferrari van Rinaldi Racing. Zij kunnen nog kampioen worden en hebben mij er ter versterking bijgehaald. Precies een jaar geleden maakte ik mijn debuut met een Ferrari, toen op het circuit van Fuji, Japan tijdens het World Endurance Championship. Nu een jaar later dus terug in een Ferrari.
