In aanloop naar het nieuwe EuroNASCAR-seizoen heeft Sebastiaan Bleekemolen de Ironmanwedstrijd in Israël, Israman, tot een goed einde gebracht. Hij deed dat in een tijd van 6:34:40. Op deze manier wilt Bleekemolen zo fit mogelijk aan EuroNASCAR 2023 beginnen. Hieronder volgt een klein verslag van Sebastiaan Bleekemolen van de enerverende wedstrijd.
“Omdat dit toch wel een vreemd parcours is met een mega lange klim op de fiets en diezelfde klim weer rennend naar beneden was mijn voornemen eens niet tot het gaatje te gaan. Maar helaas, ik werd flink verrast…
Het zwemmen ging prima, alleen had ik wat problemen met mijn zwembril. Het linkerglas liep telkens vol met water. Met één oog dicht zwemmen schoot niet echt op.
De wissel naar de fiets bracht ook wat problemen. Eenmaal omgekleed (het was een graad of 8-9 koeler op de berg) wilde ik nog snel even een sanitaire stop inlassen. Mijn ongevalsdetectie ging af toen ik de fiets parkeerde naast de dixie. Normaal gesproken is dat geen probleem, want je hebt toch nooit een telefoon mee maar dat is hier juist verplicht. Dus mijn vrouw appte meteen of alles goed ging en of ik in orde was. Dus had haar maar tijdens het fietsen, op een veilige verantwoorde manier, een geruststellend berichtje terug gestuurd.
Na een kilometer of 4 begon de klim. Niet te doen, erg zwaar en erg steil. Volgens de beschrijving zou het bovenop de berg rolling zijn, maar het was voor het grootste deel vooral klimmen en dalen. Grootste probleem was de wind. In de afdalingen waren er vaak flinke rukwinden, niet mijn favoriet om eerlijk te zijn. En dan de tegenwind op de terugweg (ruim 35km fietsen nog). Hier heb denk ik 90% op het kleinste voorblad moeten rijden, voor mijn gevoel stond ik zowat stil maar haalde desondanks nog steeds heel veel mensen in. Ik heb nog nooit zo’n vreselijk zwaar fietsonderdeel meegemaakt, niet voor herhaling vatbaar ondanks dat je door een bizar mooi en apart landschap fiets (soort Grand Canyon).
De transitie was goed geregeld. Fiets wordt aangepakt en naar beneden gebracht, en je tasje met schoenen krijg je bij een stoeltje aangereikt.
Rennen naar beneden is verraderlijk. En dus ook heel lang. Ik heb gekozen om behouden naar beneden te lopen, kleine pasjes en niet te hard. Maar wat een vreemd gevoel is dat, na circa 5 kilometer waren mijn bovenbenen helemaal volgelopen. En dan moet je nog circa 10 kilometer over een plat parcours. Ik had het erg zwaar en kwam ook niet meer vooruit. Ik heb zelfs 1 kilometer voor de finish nog moeten wandelen. Maar goed, het zit er weer op en het was een bijzondere ervaring. Wel mijn langzaamste halve ooit, zelfs mijn langzaamste halve marathon. Maar met zo’n parcours was dit het maximaal haalbare.”